Büyüdük mü yenildik mi?

İnsan büyüdükçe birşeyler küçülüyor içinde kayboluyor bazı şeyler yepyeni duygular türüyor yeni yetenekler kazanıyor nefret türüyor yalan konuşmayı öğreniyor hic büyümeyi istemedim ben aslında kazandiklarimdan daha çok değer veriyorum kaybettiklerime aslında o yaşlarda neleri kaybedeceğimi neleri kazanacağımıda bilmiyordum belki de sadece oyuncaklarım için istiyordum küçük kalmayı yada büyüyenlerin çocuk olmak istediklerini gözlemliyordum kendime pay çıkarıyordum onlardan o yaşlarda bu kadar büyük çaplı düşündüğümüde sanmıyorum belki de istediğim zaman ağlama özgürlüğünü seviyordum en nihayetinde bu büyümemek için geçerli bir sebepti yada bütün hatalarıma yaramazlıklarıma çocuk iste deyip geçilmesini seviyordum büyümekte istiyordum bazen sadece bir kaç kez olmuştur sonra vazgeçiyordum büyüyünce ölüyordu insanlar ben yasamak istiyordum hep çocuk olarak sonra bir gün küçük bir çocuğunda öldüğünü gördüm artık hiçbirşey istemiyordum tekin değildi dünya her yaşta gelip buluyordu ölüm hem bu kadar çok sey düşünürken sadece bedenim çocuktu anlaşılan benim baksana ruhuma ölüme yakın insanlar gibi kaçacak yer arıyorum sonra geçti zaman durmadan yorulmadan kimin ağladığına üzüldüğüne aldırmadan büyüdüm bende ölüme yakın olduğumda doğruymuş yakınımdakiler beni çevreleyen duvarlar bir bir yıkıldı zamanla ölümün ciddiyetsizliği ansızın geldiği gerçeğini hic kavrayamadı aklım hep uzak farz ettim onu kendimden onca insanı bile alıp götürmüşken benden hem ölmeyeceğim ki neyi dert ediyorum büyümedim ki yoruldum yazmaktan hem hala çocuğum ben oyuna ihtiyacım var parkın boş olduğunu görüyorum delice seviniyorum koşmak istiyorum ağır uykularım bu aralar hemen uyanamıyorum

Salih Çakır..