puslu aynaların portresi*

Kendimden kaçıyorum

İçimdeki kalabalıktan

Yankılanan seslerden

Sorulardan kaçıyorum

Veremediğim cevapları kumbaramda biriktiriyor

Yatmadan önce tekrar ediyorum

Günün sonunda hep haklı çıkıyorum

Hep haklı çıkıyorum, cevap verecek kimse yoksa

Cevap verecek kimseyi istemiyorum

İstemiyorum kimse beni anlasın

Hem beni, hem kendini kandırsın

Çıkarsın kabuğumdan, insanların arasına katsın

Gülmek istemiyorum çaresiz esprilere

Katlanmak istemiyorum kimseye

Kimsenin hayattan şikayetlerini dinleyecek halim yok

Aynı cümleleri farklı insanlardan duymaya,

aynı cevapları vermek zorunda kalmaya katlanamıyorum.

Cevapları değiştiriyorum, insanların yüzleri asılıyor

Kalpleri paramparça olmuş haldeyken bile haklı çıkmak istiyorlar

Onlara istediklerini bir türlü veremiyorum

Ben tavsiyelerin insanı değilim,

Pişmanlıkların ya da yarınların

Ben önündeki düz çizgiye bakarak yürüyen,

Önüne çıkacak ilk engele çarpıp paramparça olmayı beklemenin insanıyım

Elimde olmadan geldiğim dünyayı, yine elimde olmadan terk etmenin

Bunlar, ayakları dünün içine batmış ve mutlu yarın hayalleri kurarak

yavaş yavaş ölenlerin anlayabileceği şeyler değil

Bunlar, sabah kahvaltısında çayını içerken

günlük gazeteleri okuyanların anlayacağı türden şeyler değil

Bunlar, kaybetmenin ne demek olduğunu bilenlerin,

bire bir ekleyince iki ettiği gibi, birden bir çıkarınca da geriye koca bir sıfır kaldığını bilenlerin anlayacağı şeyler

Sıfırdan başlamak diye bir şey olamadığını,

sıfırın bir hiç olduğunu bilenlerin anlayacağı şeyler

Eğer anlayamıyorsanız, ne mutlu size.