puslu aynaların portresi*

Kendimden kaçıyorum

İçimdeki kalabalıktan

Yankılanan seslerden

Sorulardan kaçıyorum

Veremediğim cevapları kumbaramda biriktiriyor

Yatmadan önce tekrar ediyorum

Günün sonunda hep haklı çıkıyorum

Hep haklı çıkıyorum, cevap verecek kimse yoksa

Cevap verecek kimseyi istemiyorum

İstemiyorum kimse beni anlasın

Hem beni, hem kendini kandırsın

Çıkarsın kabuğumdan, insanların arasına katsın

Gülmek istemiyorum çaresiz esprilere

Katlanmak istemiyorum kimseye

Kimsenin hayattan şikayetlerini dinleyecek halim yok

Aynı cümleleri farklı insanlardan duymaya,

aynı cevapları vermek zorunda kalmaya katlanamıyorum.

Cevapları değiştiriyorum, insanların yüzleri asılıyor

Kalpleri paramparça olmuş haldeyken bile haklı çıkmak istiyorlar

Onlara istediklerini bir türlü veremiyorum

Ben tavsiyelerin insanı değilim,

Pişmanlıkların ya da yarınların

Ben önündeki düz çizgiye bakarak yürüyen,

Önüne çıkacak ilk engele çarpıp paramparça olmayı beklemenin insanıyım

Elimde olmadan geldiğim dünyayı, yine elimde olmadan terk etmenin

Bunlar, ayakları dünün içine batmış ve mutlu yarın hayalleri kurarak

yavaş yavaş ölenlerin anlayabileceği şeyler değil

Bunlar, sabah kahvaltısında çayını içerken

günlük gazeteleri okuyanların anlayacağı türden şeyler değil

Bunlar, kaybetmenin ne demek olduğunu bilenlerin,

bire bir ekleyince iki ettiği gibi, birden bir çıkarınca da geriye koca bir sıfır kaldığını bilenlerin anlayacağı şeyler

Sıfırdan başlamak diye bir şey olamadığını,

sıfırın bir hiç olduğunu bilenlerin anlayacağı şeyler

Eğer anlayamıyorsanız, ne mutlu size.

Lera Lynn - It Only Takes One Shot (From The HBO Series True Detective /...

kaybedenin şiiri*

Rüya görmüyordum uyurken

Yarı ölüydüm sahiden.

Kaybolmuş gibi dolanan ellerinin değdiği yerlerden

kalbime koşan canlılıkla her gün yeniden dirilmeden.

Kuşlar kafesinde huzurlu, kilitli kapılar zorlanmamışken.

Zaman bile durmaya niyetleniyorken.

Parmaklarını şıklattı Tanrı, 'hareket' dedi.

Seni gönderdi.

Nede olsa, her şey bir kadınla başlar ve biterdi.

Öyle de oldu.

Çok geçmeden

dünya, yalnızca meyve bahçelerinden,

güneşli günlerden ibaret olmadığını hatırlattı,

Başa döndü her şey.

Bir rüya bölündü, kimse uyanmadı.

Bir bıçağın üzerinde koşuyorum şimdi

Bölünene kadar.

Ucuna gelebilirsem atlarım diyorum

Atlarım, ellerinin yetişemeyeceği yerlere düşerim

Seni görmeyeceğim

Kör olacağım yerlere.

Bütün hesapları yapıyorum giderken

Hem kaçıyorum hem kaybetmekten korkuyorum.

Kaybediyorum

Korkmam yoksa.

Kimse korkmaz,

Olacakları görmeden.

Çözülmez yüreği insanın, bir ölüyü alnından öpmeden.

Sarılıyorum şimdi ellerinin değdiği yerlere,

Siliyorum izlerini.

Harekete karşı durmanın bedelini ödüyorum.

Yürümeyi reddettiğim yolları koşuyorum.

Gecenin ortasında bir ateşe üflüyorum,

Bir merdiveni çıkıyorum, hızlı hızlı

Ben diye sarıldığım gölgeyi, sen diye itiyorum

İntihar süsü veriyorum ölümüne.

Hiç sesimi çıkarmıyorum

Tıpkı senin gibi.

gün sonu*

Kuşlar kanatlanıyor çatılardan

Kapalı pencereler açılıyor

Yemek kokuları yayılıyor havaya

Evlerine dönüyor insanlar

İşkencenin sonunda

Hızla geçiyor trenler şehrin göbeğinden

Altında ezilmek isteyenleri görüyorum

Cesaret edemiyor hiçbiri

Ölümün son olmadığından korkuyorlar

Acının son bulmayacağından

Hepsinin yerine tek tek atlamak istiyorum

Bana hem üzülsünler hem hayran kalsınlar istiyorum

Rayların soğuğunu hissetmeden ölmek

Geç kaldığımı bilerek yetişmek istiyorum

Gitmek istiyorum, kimseye elveda demeden

duvar*

bir duvar içimde

ne söylesem dönüyor yüzüme

kanıyorum kendime.

onca yemin içinde

öfke dolu olanları buluyorum

bir çıkar yol arıyorum

duvarlara çarpıyorum

duvarlarım yıllardan beri yükseliyor

içine gömülüyorum

çocukluğum, uykusuz gecelerim,

öfke nöbetlerim

ben beni hatırlamak için

belki de ölmeliyim

gözlerim kapalı görmeliyim

bir kuş olacağım yok

zincirlerimi kıracağım yok

aklıma kıyacağım yok

ama denemeliyim

parçalarıma bölünene kadar

gece mehtaba kadar

bu duvarların ardına erişmeliyim

göğü göğsüme göre biçmeliyim

kaderin ateşlediği yumruklar*

Yumruklarım yerçekimine yeniliyor

Fazla uzakta duruyorsun

Gardını bile almıyorsun

Benim tükenmemi bekliyorsun

Bu adil bir dövüş değil,

Ben acımı dindirmek için savaşırken

Sen yalnızca kazanmak için savaşıyorsun

Ben kafamın içinde de bir savaş verirken

Sen yalnızca beni yere sermeyi düşünmekle meşgulsün

Hayır, bugün burada kimse kazanmayacak

Yumruklarım suratına indiğinde,

Seni yere serdiğimde

Geçmişim çıkıp gelmeyecek gömdüğün yerden

Kaldığım yerden devam edemeyeceğim asla

Asla eşit şartlarda mücadele edemeyeceğiz

Hem öfkemi diri tutup hem değişmemeye çalışacağım

Biliyorum zor

Ama ipin üzerindeysen

Ya karşıya geçmeye çalışacaksın

Ya aşağı bırakacaksın kendini

En zorudur basit çözümler

Görmezden gelmeyeceksin

Hadi vur bütün gücünle

Bir zafer daha yakışır geçmişine

Ama tarih güçlünün zaferini değil

Zayıfın mücadelesini yazar

Bugün burada yazılacak tarih

Yerçekimine karşı, sana karşı

Kaderin ateşlediği yumruklarla yazılacak

Yüzüstü yatanlara inat

Vazgeçenlere inat

Cesaretsizlere inat

Bir ders verilecek korkusuzlara

Kaderin ateşlediği yumruklarla

Yere serilecek hayaletler

sondan bir önce*

İnceliyorum günden güne

Sen ne yöne, nasıl çektiğinin farkında değilsin

Kopacağım

Kopacağım elbette

Bir yarım elinde kalacak

Şaşıracaksın sen bu duruma

Haklısın kim olsa şaşırır

Aklı karışır biraz

Ben beklediğim halde kanayacağım koptuğum yerden

Olacakları bildiği için üzüldüğü halde

Olunca tekrardan üzülüyor insan diyeceğim kendi kendime

Aynalara bakmayacağım

Yüzümü insanlara dönmeyeceğim

Yüzümü dökeceğim, bütün sevdiğin günlere

Seni sevdiğim günlere

Güneşli bir günün ortasında gök birden kararacak, yağmur yağacak

Ama nasıl yağmak

Sürahiyle, bardağı ıskalamışçasına

Ben tek bir adım atmayacağım,
Olduğum yerden bir yere gitmeyeceğim,

Sen gelene kadar.

Sen gelmezsin biliyorum

En azından bana düşkün hayaletin

Bekleyeceğim

Sen o sırada benim aklıma dahi gelmeyecek şeylere güleceksin

Bir sigara küllükte içilmeyi beklerken,

Yan masada bir sigara küllükte boynunu bükecek, ateşe veda edecek.

Sen, elinde kalan,

ne yapacağını bilemediğin parçamdan

çoktan kurtulmuş olacaksın o sıra

Belki denize, belki toprağa,

belki mutfaktaki çöp poşetinin dibine

Kimse görmesin diye

Kimse bilmesin diye

Ama bana getirmediğin,

ne olduğunu ben de anlamadım demediğin sürece

Bileceğim sende de değil, bende de

Ziyan olacağım yani,

Güneş'i yakalamaya uğraşırken

Uçurumdan düşmüş olacağım

Çakılana kadar mutlu olurum belki

Belki sırtüstü düşerim

Güneş'i görürüm, sonumu görmem

Görmediğim şeylere inanmakta güçlük çekiyor,

gördüklerime de inanmak istemiyorum zaten

Duruma da uygun bir son olur

bildiğin gibi yapma çocuk*

Bana masal anlatma çocuk

kalbini sök elime ver

ben de biliyorum

dünyanın katlanılmaz bir yer olduğunu

hatırlatmayı bırak

bir kuşun kanadını

bir yılanın zehrine

tercih edersin sende

kim etmez ki

merak iyi bir şey değil çocuk

kefeste kuş ol

petekte arı

zor gökyüzünde

martı olmak

kuvvetle muhtemel*

Ben sabretmeyi bilirim

Ayaklarımı buz gibi soğuk suda bekletebilirim

İstediğin kadar

Pes edene kadar güreşirim bu dünya ile

Kuşları seyre dalar denizin kokusunu içime çekerim

Telaşa kapılmam ben

Acının her türlüsüne alışığım

Hangi yandan gelirse gelsin

Vurup geçer yağmurlar, zincirinden boşanmış rüzgarlar

Ben yazı beklerim

Ekinlerin üzerinde parmaklarım

Dolanırım ezbere bildiğim hasret tarlalarını

Türküler söylemem ben

İçimi acıtan hiçbir şeyi dile getirmem

Islık çalarım

Hem sessizlik bölünür

Hem beceriksizliğime gülerim

Pek sevmem kendimi

Aklımın ihanete uğradığım zamanlar çoktur benim

Sağlam bir hafıza, sağlam bir kalp vermiş Tanrı bana

Dengelemiş dünya gibi

İyilik ve kötülük gibi

Birbirinize ağırlık yapmadan yürüyün demiş

Arkamızdan itmiş

Muhtemelen düşmüşüz biz

Düştüğümüz o yerden

Bir daha da kalkamadık zaten

Aslında kalkanlar da var, görüyorum

Güneş'e doğru kollarını açıp koşuyorlar

Hiç yorulmuyorlar

Ben gözlerimi kapıyorum

Ekinlerin arasında, Tanrı'nın bıraktığı yerde duruyorum

Biliyorum çok kızacak o gün gelince

Boşa zamanımı harcadın diyecek

"Zaman'ın efendisi sensin

İstersen o güne dönebiliriz

Ve ben de durmadan koşarım

Sen bana değil, ben sana gelirim"

diyeceğim

Bu bencilliği yapacağım

Bütün o koşanlara sırtımı dönüp

Kabul olmayacağını bilerek

Bir adım öne çıkacağım

Sen koşup gelmeyeceksin kalabalığın arasından

Bu manzara karşısında da metanetini koruyacağına eminim

Ya da sadece umrunda olmam

Bilemiyorum 

O sırada pek aklıma geleceğini sanmam

Ama şimdi geliyorsun ya ihtimal kuvvetleniyor

O gün için

Sonrası için

Öncesi için

Her zaman için

İhtimaller kesinlik kazanıyor daha ben cümlemi bitirmeden

Tanrı'm dünya çok hızlı dönüyor

Uzun zamandır buradayız

Hepimizin başı dönüyor

Hayal dünyamızda yaşıyoruz

Hiçbir şeyi olduğu gibi görmüyor

Her şeyi istediğimiz gibi görüyoruz

Bu bir armağansa da al geri

Çok canımı acıtıyor sonrası

Gözlerini kapatınca dönmez ya başın işte öyle

Çok kötü oluyorum sabahları

Dünya tüm gerçekliği ile karşımdayken

Savunmasız ve hiçbir şey beklediğim gibi değilken

Bütün bunlarla her sabah yüzleşmek zorundayken

Bu dünya öldürüyor beni

Geçen zaman değil 

kalbin beni hayatta tutan*

Ağır adımlarım

Kör bir akrobatım

Kalbin ve kalbim arasında

İp gergin, olabildiğince uzağız

Yaklaştıkça düşerim diye de korkuyorum

Gerginleştikçe kopar diye de

Aynı sona doğru bir yolculuk gibi

Ama kalbin beni hayatta tutan

hayır sen ateş etmedin*

Hayır, sen ateş etmedin

Ama içim delik deşik

Birkaç kelimene kıysaydın,

Belki bir gülüşte benim için ayırsaydın bir kenara,

Böyle olmazdı

Azgın ırmaklar kıyadaki taşları boğmazdı

Geceleri odama meteorlar gibi yağmaz

Dünü, bugünü, yarını istila etmezdin

Hepsini bayrama çevirirdin

Sonsuza kadar gayrı resmi tatil

Sadece birkaç kelime

Panayırlar kurardım senin için

Palyaçoları ağlatır, beraber gülerdik

Bir aslanın kafesinin kilidini açar,

Kimseye söylemezdik

“ip var” diyenleri duymaz,

Alkışlamaktan deliye dönerdik

Birkaç kelime, birkaç gülüş mesafesindeydi her şey

Bir milyon ışık yılı uzakta gibi gürünse de

Hayır, seni suçlamıyorum

Sen silahını çekmeden ateş aldım ben

Şeytan doldurdu, aceleye geldim

Gözlerinin önünden ışık hızıyla geçtim, görmedin

Görseydin, tetiği çekmeni beklerdim

Vurulmadım, ölmedim

Bir kalbin zehrini emdim

Hala sevebilirim

çürük elma*

Hayat, yaşlı bir ağacın en geç dalındaki elma

Zıplasan yetişemezsin,

dalına çıksan seni taşımaz

Gözlerini kapasan da uzanamazsın, dört açsan da

Ne kendini suçlayabilirsin bunun için

Ne durmadan uzayan ağaçları

Hayatın bir düzeni var

Her şeyi silindirle düzlemek

Ezip geçmek baş kaldıranları

Kat kat yığmak insanları

Ölü kentler inşa etmek gibi

Geçmişin sevimliliği buradan, son bulan acılardan geliyor

Sonu gelen mutsuz insanlardan,
umudun aromasından 

Evet, hayatın bir elma olduğunu iddia eden de benim

Bir silindir olup üzerimizden geçtiğini iddia eden de

Evet, tutarsız biriyim

Evet, o elmaya uzanma cüretini gösterdim

Boyumun ölçüsünü aldılar o uzun ağacın dibinde

Kafamı çarptım, kafamı çok sert çarptım

İnanmazsın güneş daha yeni batmıştı

Gözlerim değil gün kararmıştı

Biliyorum, ben bütün biletli seyircilerin aksine

ayakta izleyeceğim artık hayatı

Kaçırdığım fırsatın ve muhtemel cezamın farkındaydım

Ama yine olsa yine denerdim

Zamanında Adem kovulmasaydı cennetten

Düşmanınız bendim

Kurşuna dizerdiniz muhtemelen beni

Belki on bin yıl sonra

Ateşli silahlar icat olunca

Üzerimde denerdiniz

Son arzumu bile sormazdınız

Bir elma diyemezdim ben

İlk katil, bir cellat olurdu

İlk ölüm, bir idam

Belki de, insanlık olarak daha hızlı koşardık bugünlere

Daha çabuk yorulur, daha çok hırslanırdık

Daha çok pişmanlık birikirdi içimizde

Ve benim bunda payım:

Atilla'nın kadehindeki zehir kadar olurdu

dört duvar, bir masal*

Kapatın kapıları geçin oturun

Anlatın başınızdan geçenleri

Biz çay dolduralım

İçine hayretlerimizi katalım

Siz yitirmeyin sıradanlığınızı

Uzatın harfleri,

bir çocuğun kulaklarını çeker gibi

Hiç soru sormayız biz; korkmayın

O masallar bizim gerçeğimiz

Onlara inanmazsak dünya hiç

Kapıları kilitle git

Bölmeyeyim ben sizi

En son kopmuştu tel

Çıplak ellerinizle tutmuştunuz

Elektrik kesilmemiş olsa ölmüştünüz

Sizi tebrik ediyorum

Hayatta kalmışsınız

Ama modern çağların Zeus’u olma fırsatını da kaçırmışsınız

Siz çok üzülmezsiniz sanırım buna

Çok tanrılı dinlerin, çok tanrılarından hiçbirini tanımazsınız

Ve bunu bir eksiklik saymazsınız

Sayılamaz da

Masal anlatıyorum odanın birinde gecenin bir yarısı

Duvarlar tepki vermiyor

“Ey ruh geldiysen üç kere vur”

Hiç ses çıkmıyor

Işıkları kapatıp açıyorum

“yapma oğlum kesecek”

Fizik imkân vermiyor hayatın bütün güzel yanlarını yaşamamıza
İlla bir yerden kısacak
Tamam, bilime çok şey borçluyuz

Ama bilinmeyene her şeyimizi

Pencereden uzak dur

Siper al, silahına davran

Yiğitçe ölmektense

Korkakça yaşa, kaç

Kim bilir yarın neler getirecek?

Kimse defterini kendi kapatmamalı
Siz! siz gittiniz mi?

Işıkları kapat, camları açma

Anneni dinle, çok bağırma

Bir şeyleri unuttuğunun farkına vardığın anı düşün

Durum kendi kendini ispat etsin

Sen ağla, sen konuşma

Unut, unutma

Unut, unutma

Alışmadan karanlığa
Gözlerini kapa
Siz! siz var mıydınız?

zaman(ı) öldürmek*

Geç karşıma

Bana anlamsız şeyler anlat

Hızlı giden toplu taşıma araçlarından

Yayalara yol vermeyen şoförlerden

Annelerimizi depresif hallere sokan dizilerden

Aklına ne gelirse ondan bahset

Ben yokmuşum gibi 

Kendi kendine konuşurmuş gibi

Ama bunu delilikten çıkarıp meşru bir hale getirmek için karşına beni oturtmuş gibi

Ben sağırmışım gibi

Umutsuzluğa sürüklendim şimdi ben

Eğer bütün bunlara rağmen anlatmayı başarırsan

Ben yokmuşum gibi, ben duvarmışım gibi, ben sağırmışım gibi

O zaman ben başlarım anlamsız şeyler anlatmaya

Çünkü canım yanar

Benim canım ne zaman yansa

Ya susar otururum bi köşede

Ya çözülür dilimin kemiği 

Ama bir köşede oyuncağını kaybetmiş çocuklar gibi duruşumu daha çok seviyorum

İçime dönüyorum

Hem kimsenin kafasını şişirmiyorum

Ama konumuz bu değil şimdi

Aslında konumuzun ne olduğunu ben de bilmiyorum

Bir konumuz olsa zaten ulaşmak istediğimiz bir sonuç olurdu herhalde

Ben yalnızca seninle bu masada zaman öldürmek istiyorum

Zamanın canını okumak istiyorum

Aleyhime işleyişine aldırmadan

Görmezden gelmek istiyorum bir süre geminin dibindeki deliği

Sen anlatmak istemiyor musun?

Hiçbir şeyi mi?

İlgini çekmiyor mu bütün bunlar?

Toplu taşımaya binmiyor musun?

Bütün şoförler yol veriyor mu sana?

Annen hiç televizyon seyretmiyor mu?

Olabilir, hepsi olabilir

O zaman başa alıyorum

İstediğin bir konuda konuşmak ister misin?

Ya da istersen sadece anlat, ben dinlerim; sen rahatlarsın

Sonra ben arkandan bakarım; sen gidersin

Ben de anlatmak isterim bi ara

"Aşk en büyük aptallıktır

Karşılıksız sevgiyi yalnızca kediler hak eder

Yalnızca onlara verdiğiniz sevginin ziyan olduguna üzülmezsiniz

Ziyan olacağını bilirsiniz

Allahım ne kadar acınacak haldeyiz

Kalbi beyinden bu kadar uzak yaratmasaydın keşke"

Bak görüyor musun anlamsız şeylerden bahsetmek hiç de zor değil

Deneseydin keşke

bıçak*

Boynumu bir bıçağın sırtına yaslıyorum
Ağzımdan çıkar çıkmaz bölüyor kelimelerimi
Cesaretim kırılmıyor, cesaretim kesiliyor
Nefretim, boynumu dayadığım bıçağın ağzını biliyor
Nefretim, kendi kuyumu kazıyor

Ne çok şey öğrendim oysa insanlarla mücadele etmeye çalışırken
Hızla giden bir treninin önüne atlanmayacağı gibi

Arkasından da bakılmayacağını mesela

Ve aklımın almadığı daha bir çok şey
Ama anlamını yitiriyor işte her şey zamanla
Karla kaplı dağlar ihtişamlarını yitiriyor
Sürüsüne uymayan kahraman kuzuyu kurt kapıyor

Bir bıçağın sırtına yasladığım boynum
Hayatım oluveriyor
Bir yastıkta uykum, bir koltukta ağrım olurken
Ve bütün dağıttıklarımı toplamanın derdine düşüyorum bu dar vakitte
Dur diyenim yok
Söylediklerimi anlayanım yok
Kelimelerimi ağzımdan çıkar çıkmaz bölen bu bıçağı seviyorum
Bütün faturayı ona kesiyorum

Konuşmayı yeni öğrenmişlerden farkım yok

Anlaşılmıyorum
O kadar küçük, o kadar tahmin edilebilir kelimelerle konuşmadığımı biliyorum

Ve nefretimin gölgesinde parlamaya fırsat bulamayan bıçağın
Onları küçültmeye yetmediğini de
Ama bu bıçağın sırtında uyku

Bu bıçağın sırtında huzur mümkün değil
Ve mümkün olmayan her şeyin albenisine kapılan ben

Engel olamıyorum kendime

Gözlerimi kapıyorum
Gözlerimi sımsıkı kapıyorum
Burada uyuyacağım, bu soğukluğu hissederek
Rüyamda bir cellat olacağım
Boynunu vuracağım masumların
Ve bir masum olarak uyanacağım
Olmuyor
Ruhu kirlenmiş bir mahluk olarak başımı usulca kaldırıyorum

Bıçağın sırtından göremediğim merhameti ağzından bekliyorum

Gözlerimi kapıyorum
Gözlerimi sımsıkı kapıyorum
Boynumu yaslıyorum
Kelimelerim benimle birlikte bölünsün
İyinin kötülüğü, kötünün iyiliği gözlerinde görünsün
Tanrı son bir kez gülsün
Sonra bizimle birlikte gömülsün

merdiven*

İçime çeksem tüm şehri

Bütün pasını kirini

Bir bir yutsam merdivenlerini

Bütün ayak izlerini

Eski bir şarkı mırıldansam

Yalnızca nakaratını hatırladığım

Nakaratı yalnızca seni hatırlatsa bana

Yalnızca sana koşsam kayıplarım arasında

kendine yetmeyen kelimeler*

Senin için kızgın ateşte dövdüğüm kelimeleri kalbime basıyorum

Kalbimde senin izlerinden yollar uzadıkça uzuyor

Gökyüzüne baktığım zamanları artırıyorum

Uyuduğum saatleri artırıyorum

Seninle baş başa kalmak bu kadar kolay

Bu kadar acı verici olmamalı

Bildiğim bütün kelimeleri unutuyorum

Bütün şiirlerin ilk dizelerini

Ezberimi bozuyorsun

Dünyamı orta yerinden bölüyorsun

Kızıldeniz yalnızca çocuk masalı olarak kalıyor

İçimde bir atış talimi var sanki

Mermiler hedeflerinden hiç sapmıyor

Ne acı bütün bunların bir şiire konu olması

Ne acı hepsinin cevapsız kalması

İnsanın kendini her seferinde avutmayı başarması ne acı

Kırılmalı bütün aynalar kesilmeli bütün yüzler

Acının tarifi değişmeli
Bu kelimeler hoş değil

Bu kelimeler bıçak kadar keskin değil

Bu kelimeler kimseyi ağlatmaz

Bu kelimeler kimseyi öldürmez

şiir eylemsizlik prensibinin temelidir*

Yine aklıma geldin

Yerli yersiz gelişlerin

Sıklaştı bu aralar

Kendimi apartman boşluğuna doğru tüküren çocuklar gibi hissediyorum

İntihara meyilli bireyler için ilk adım

Önce at sonra atla

Önce düşür sonra düş

Önce tükür sonra yala

Konu biraz senden sapar gibi oldu

Moralini bozma

Sen gülsen

Ben bütün günahlarım bağışlandı sanıyorum mesela

Hala idrak edemedim bunun senden bağımsız bir şey olduğunu

Senden bağımsız her şeyin zamanla öleceğinden yanayım ben

Aslında her şey zamanla ölür

Ama senden kopan koptuğu anda ölür

Ben seni övmek konusunda biraz sorunlar yaşıyorum

Beceremiyorum güzel gözlerinden bahsetmeyi

Gözlerinin bir kuyudur sevgilim merak eden çıkamaz

Sevgilim dediğimi ben de fark ettim ama başka ne diyebilirim ki

Canım mı?

O kelimeyi 'yok canım derken annemin teyzesine bile söylüyorum

Derslerimi sorduğunda

Üstelik kadını sevmiyorum

Bir şiir yazalım dedik İstanbul otobanına döndü

Aslında burdan güzel benzetmelerle dönebilirim

Kalbim en çok delik deşik asfalt yollara benziyor mesela

Herkes direksiyonu üzerime kırıyor

Kırmak da güzel kelime aslında

Ama en büyük tahribatı kalpte o yapıyor

Kırmak demişken ulan her şeyi unuttum

Çıkıp diyeceğim en sonunda

Seveceksen sev
sevmiyorsan öleyim

Öleyim dedim diye ölmem herhalde

Hem ölüm dediğin nedir gülüm diye başlayan bir laf vardı

Acayip anlamlı bir laftır

Ama işte doğru ağızlar söylemedi

Neyse geceler neden bu kadar uzun

Artık yalnızca bunu merak ediyorum

Bitmiyor lan uykum da gelmiyor

Aptala çevirdi saatler

Akrostiş mi yazsam acaba?

En son yazdığımda

Masamda oturuyordum

Şiir böyle bir uğraş işte

Aşık oluyorsun ama duvara bakarak yazıyorsun

Gözlerine baksan yok olmaz

Olur, neden olmasın bakabilsek sorun yok

Bakabilsek şiir yok

Newton eylemsizlik prensibini buldu mesela

Mektup kutusunda

Zarfı ben attım

Kendine güvenmeyen adamlar şiiri buldu

Ben çok benimsedim

Şiir eylemsizlik prensibinin atasıdır

Adam hayatın anlamından

sevgilisinin güzel gözlerinden bahseder

Ama olay masada ve karşı duvarın çizgilerinde geçer

Newton'a kızmıyorum kendime kızıyorum

Şiir yazarsan eylemsizliğe devam edersin

Mutsuz olmaktan korkuyorum

Geceleri uyuyamıyorsun

İçinde bir asit yağmuru

Sen uzaktan seyrediyorsun

Ama mutsuzluktan korkuyorsun

Nasıl korka bilirsin zaten içindesin

Mutsuzluk sensin

Etle tırnak yatakla yorgan gibi olmuşsunuz

Hala ne diyorsun git uyu lan

Önce eylemsizlik prensibini reddet sonra da şiir yazmayı bırak

Önce şiiri bırakmam lazım eylemsizlik prensibi şiirden doğdu dersen

Eylemsizlik prensibi diyoruz bak

Şiir masada kaldı şiir sayfalarda kaldı

Hadi bu olay kapandı