dört duvar, bir masal*

Kapatın kapıları geçin oturun

Anlatın başınızdan geçenleri

Biz çay dolduralım

İçine hayretlerimizi katalım

Siz yitirmeyin sıradanlığınızı

Uzatın harfleri,

bir çocuğun kulaklarını çeker gibi

Hiç soru sormayız biz; korkmayın

O masallar bizim gerçeğimiz

Onlara inanmazsak dünya hiç

Kapıları kilitle git

Bölmeyeyim ben sizi

En son kopmuştu tel

Çıplak ellerinizle tutmuştunuz

Elektrik kesilmemiş olsa ölmüştünüz

Sizi tebrik ediyorum

Hayatta kalmışsınız

Ama modern çağların Zeus’u olma fırsatını da kaçırmışsınız

Siz çok üzülmezsiniz sanırım buna

Çok tanrılı dinlerin, çok tanrılarından hiçbirini tanımazsınız

Ve bunu bir eksiklik saymazsınız

Sayılamaz da

Masal anlatıyorum odanın birinde gecenin bir yarısı

Duvarlar tepki vermiyor

“Ey ruh geldiysen üç kere vur”

Hiç ses çıkmıyor

Işıkları kapatıp açıyorum

“yapma oğlum kesecek”

Fizik imkân vermiyor hayatın bütün güzel yanlarını yaşamamıza
İlla bir yerden kısacak
Tamam, bilime çok şey borçluyuz

Ama bilinmeyene her şeyimizi

Pencereden uzak dur

Siper al, silahına davran

Yiğitçe ölmektense

Korkakça yaşa, kaç

Kim bilir yarın neler getirecek?

Kimse defterini kendi kapatmamalı
Siz! siz gittiniz mi?

Işıkları kapat, camları açma

Anneni dinle, çok bağırma

Bir şeyleri unuttuğunun farkına vardığın anı düşün

Durum kendi kendini ispat etsin

Sen ağla, sen konuşma

Unut, unutma

Unut, unutma

Alışmadan karanlığa
Gözlerini kapa
Siz! siz var mıydınız?