çürük elma*

Hayat, yaşlı bir ağacın en geç dalındaki elma

Zıplasan yetişemezsin,

dalına çıksan seni taşımaz

Gözlerini kapasan da uzanamazsın, dört açsan da

Ne kendini suçlayabilirsin bunun için

Ne durmadan uzayan ağaçları

Hayatın bir düzeni var

Her şeyi silindirle düzlemek

Ezip geçmek baş kaldıranları

Kat kat yığmak insanları

Ölü kentler inşa etmek gibi

Geçmişin sevimliliği buradan, son bulan acılardan geliyor

Sonu gelen mutsuz insanlardan,
umudun aromasından 

Evet, hayatın bir elma olduğunu iddia eden de benim

Bir silindir olup üzerimizden geçtiğini iddia eden de

Evet, tutarsız biriyim

Evet, o elmaya uzanma cüretini gösterdim

Boyumun ölçüsünü aldılar o uzun ağacın dibinde

Kafamı çarptım, kafamı çok sert çarptım

İnanmazsın güneş daha yeni batmıştı

Gözlerim değil gün kararmıştı

Biliyorum, ben bütün biletli seyircilerin aksine

ayakta izleyeceğim artık hayatı

Kaçırdığım fırsatın ve muhtemel cezamın farkındaydım

Ama yine olsa yine denerdim

Zamanında Adem kovulmasaydı cennetten

Düşmanınız bendim

Kurşuna dizerdiniz muhtemelen beni

Belki on bin yıl sonra

Ateşli silahlar icat olunca

Üzerimde denerdiniz

Son arzumu bile sormazdınız

Bir elma diyemezdim ben

İlk katil, bir cellat olurdu

İlk ölüm, bir idam

Belki de, insanlık olarak daha hızlı koşardık bugünlere

Daha çabuk yorulur, daha çok hırslanırdık

Daha çok pişmanlık birikirdi içimizde

Ve benim bunda payım:

Atilla'nın kadehindeki zehir kadar olurdu