sen bana hiç masal anlatma

Bana masal anlatmış olan insanların hepsi öldü bu yüzden ıskalıyorum belki de mutluluğu, belki de hepsi yanında masallarını da götürdüler gittikleri yere ve ben bu yüzden artık inanmıyorum onlara.
Benim anlattıklarım masal değil aslında, onların anlattıkları da masal değildi muhakkak, yoksa nasıl olur da inanırdım bunca zaman sorgulamadan. Hiç ağlamadım bir masalın sonunda mutlu bitmiyordu hepsi oysa. Ağlamam gerekiyordu ama ağlamıyordum. Sanki bekle diyordu içimden bir şey ihtiyacın olacak çokça gözyaşlarına boşuna harcama diyordu öyle de oldu bir damla gelmezken sel oldu
ağlamakta her zaman ilgimi çekmiştir zaten benim çünkü büyüdükçe ağlamaya duyulan saygı artıyordu bu çok önemli bir şey haline geliyordu ben bunu öğrendiğimde de ağlıyordum hep ağlayarak geçirmedim elbette çocukluğumu bende güldüm bende koştum ve çok düştüm dizlerim yara bere içinde olurdu ona da çok ağladım her şeye ağlamadım ben ağlamam gereken çok şey vardı bende ağladım...