bu günlerde aklıma gelen her şey
bir gölün dibine batan taşlar gibi çıkıyor aklımdan
kayboluyor karanlıkta
sonra bir bakıyorum ellerim ceplerimde
o taşlarla oynuyorum
bırakıp gitmiyorlar beni
bir fırsatını bulamadıklarından belki
belkide seviyorlar beni
içine sürükledikleri durumu
bayılıyorlar bu ruh halime
kanadı kırık bir kuşun battığı denizden
ölümün en güzel hallerinden
çıktım geldim diyorum
kimse beni anlamıyor
unutmak diyorum
hanginiz benim kadar unutmak zorunda kaldınız
acıları çekerken kartopu oynamış ve soğuktan donmuşken ellerim
kardan adam yapamayacak kadar yeteneksizdim hep diyorum
susuyorum
olduğum kadarıyla ben bildiğim kadar seviyorum
sen diyorum
daha iyisini biliyorsan sevde öğret bana
beceriksizliğime bakma
aşk zaten işleri eline yüzüne bulaştırmaktır aslında
susma hayır sende susma birimiz anlatmalı kendini
birimiz hayaller kurmalı
anlatana borçlu olunur her şey
oda sen olmalısın
burdan bakınça
sen ne kadar uzağa gidebilirsin kestiremiyorum
aklımdan çıktığın anları düşünüyorum
azlığın çokluğun önemsiz olduğunun farkına varıyorum
seninle olamanın anlamlı bir yanını arıyorum
kayboluyorum bu boşlukta ve bunu seviyorum
sensiz seninle olmak tarifsiz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder