Sonbahar sabahı*

Şimdi bütün çıkar yolların geçip gittimiz yerlere varıyor olması yakıyor canımızı
Aslında can yanması değilde
Biraz pişmanlık biraz kaybedilen zaman
Ve artık umurumuzda olmayan şeylerin gereksiz yere canımızı ne kadar çok sıktığının farkına varmamız

Eskiden diye anlatacak ne kadar çok hikayesi olursa insanın geleceğe de o kadar umutla bakarmış
Bunuda öğrendik
Hiç önemli değildi aslında bütün bu geçen günlerin arasında
Durup da anlatmak, anlatıp dinlenmek başlı başına imkansızın bahçesine kaçak girmekti
Çıkışı bilmemek geldiğin yöne dönememek

Korku avuç içlerindeki ıslaklığa başka bir el değmedikçe şahlanıyor
Cesaret kanatlarını kalbine siper ediyor kafesinin içinde
Bütün kahramanlık öyküleri bir bir geçiyor aklından
İnsan ne kadar şey bekleyebilir ki bir sonbahar sabahından
Ben bekliyorum onun koynunda doğdumdan