Uyandığın, uyku değil bir rüyaydı
Kaçamak bakışlarla dolu bir balkon telaşı
Üstünü çizdiğin kelimelerin ikiye bölündüğünü gördün
Parçalanmalarını beklerken çoğalmalarını izledin
Bir merdiveni ikişer ikişer çıkarken saymayı unuttun
basamakları
Her birine ölü bir güvercin gibi gömdüğün insanları
Kimsenin senden bir şey beklemediğini çok geç anladın
Herkesten bir şeyler beklediğine ise ikna edemedin daha kendini
Kuşların gökyüzüne âşık olduğunu uyduranlara hep kızdın
Herkes kendinde olmayanın peşine düşer deyip durdun
Ve senin bütün savaşların kendinde olmayanlarlaydı
Kazanırsam kendim olurum sandın, sadece sanmakla kaldın
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder